blog :-)

Wake-up

Een paar dagen geleden werden we wakker geschud door een aardbeving. Hij kwam precies op een moment dat wij beseften. We zijn er weer!

We zijn hier herboren met de kracht van een aardbeving.

Moeder Aarde wiegde ons huis op palen. Niemand had schade.

Zo was er  eerder ook een ander mooi "wakker wordt" moment toen ik op de veranda vanuit mijn schommelstoel naar de rivier zat te kijken. Ik realiseerde me dat dit altijd een droom van mij is geweest en voelde een geluksstroom door mijn lijf gaan. Op dat moment sprong er een rivierdolfijn van ruim 2 meter omhoog. Ik wist niet wat ik zag! Zo'n grote witte gedaante voor mijn neus. Ik voelde diep ontzag voor dit dier en het was precies DAT moment dat ik pas echt besefte dat ik niet naar de Dommel aan het kijken was. Maar dat ik echt wezenlijk ergens anders op de aarde was. 

De indianen hier zijn bang voor de bufeo, zoals ze de rivierdolfijn noemen, Ze geloven dat hij de bootjes van de vissers omgooit en de vissers naar de bodem van de rivier brengt. Ik moet bekennen; bij mij riep het ook angst op. En tegelijk Liefde en eerbied en mijn nietigheid als mens en de schade die de mens aanricht aan deze dieren en zijn voedsel en zijn habitat. Ik heb een paar dagen niet in mijn kanootje durven stappen. 

Kerst was een rare gewaarwording hier in de warmte. Mensen hadden een kunstboom in hun huis staan en zelfs kunst sneeuwpoppen. De hele week dronken kinderen warme chocolademelk zoals ze dat van de films kennen. Een familie uit het dorp had ons uitgenodigd om kerst met hen te vieren. Om twaalf uur 's nachts precies  begon het. Wij brachten een salade mee en we kregen champagne of warme chocomel. En bij gebrek aan kalkoenen deelden we een hele gebraden kip. Tijdens het eten was er vuurwerk en werd er feliz navidad geroepen. Daarna was het dansen tot de ochtend. Een en al vrolijkheid. De volgende dag was het weer voorbij, geen eerste kerstdag, geen tweede kerstdag, alleen kerstnacht.

Oud en Nieuw hebben we hier op de veranda gevierd. We misten de oliebollen. Als we hier volgend jaar weer zitten ga ik ze zelf bakken!

En er was wederom heel erg mooi vuurwerk. Het was raar dat het in Nederland al 6 uur eerder Nieuwjaar was. We hebben het met onze Nederlandse vrienden/familie meegevierd en toen het hier zover was lag Nederland te slapen.

De volgende ochtend was het hier heel druk aan de rivier. Het duurde even voordat wij doorhadden dat de mensen een nieuwjaarsduik aan het nemen waren. Ze wasten zich helemaal schoon en deden een soort ritueel. Wij werden erdoor aangestoken en op 1 januari 2019 zijn wij voor het eerst de rivier ingegaan.  Voorbij de angst voor piranha's ( die zitten hier niet eens, maar toch...) en voorbij de angst voor de rivierdolfijnen en slangen (die zitten hier wel). 

We stonden in het warme water in een liefdevolle omhelzing, omringd door de natuur en ineens was er dat moment dat ik niet in het Nederlands kan omschrijven. In Awe for Nature. Het water voelde helend. We waren één met de natuur. Sindsdien nemen we iedere dag dat de zon schijnt een helend rivierbad. We gaan dan ook lekker wat baantjes trekken om onze lichamen in conditie te houden. Het is altijd een droom van Chris geweest om een natuurlijke zwemvijver te hebben en nu heeft hij iets veel mooiers.

Steeds meer beseffen wij; alles wat we gewenst hebben komt hier uit. 

Het traject dat ik aan het schrijven ben is een diep proces voor mijzelf. Het schrijft zichzelf door mij heen. Het voedt me enorm. In psychologische zin, ecologische zin, antroposofische zin, in biologische zin, maar vooral in de zin van wijsheid en eerbied voor dat wat veel groter is dan wij. Dat wat de natuur leidt en waar wij ook aan onderhevig zijn. De mens heeft de natuur volledig naar zijn eigen hand gezet, maar daarin komt de mens zichzelf nu tegen. De natuur heeft geen mensen nodig. De aarde draait al eeuwen langer dan dat wij mensen bestaan. En zonder ons draait de Aarde nog heel veel eeuwen verder. Zelfs veel beter dan met ons. Maar omgekeerd kan de mens niet zonder de Aarde en vanuit dat besef mag de mens weer de eigenlijke plek  in gaan nemen. Ik zie hoe de mens daarin aan het veranderen is. Wij zijn bewuster aan het worden. We nemen nu minder van de aarde, van haar natuur. Alle duurzame projecten zijn er op gericht om minder te nemen en minder afval te produceren. Maar de wet van de natuur is geven en nemen in een ecologische kringloop. En wat geven wij terug aan de natuur? Wat kunnen wij geven? Het enige dat wij kunnen geven is vrijheid. De natuur weer terug geven aan zichzelf. En dat kan in de vorm van bijvoorbeeld natuurreservaten. 

Ook kunnen wij onszelf weer terug geven aan de natuur. Ons zelfhelend vermogen aan het werk zetten en ECHT worden. Geen maskers meer, geen ontkenning meer. Maar 1 zijn met Alles wat er is. Dat is wat Peru ons geeft. Alles ligt open en bloot. In de meest rauwe betekenis en de meest liefdevolle betekenis. 

Chris is flink plastic aan het ruimen. Hij staat hier enorm in zijn kracht. In Nederland was hij een beetje mensenschuw. Maar hier is alles open en eerlijk, verdraagzaam en echt. Als een bloemknop heb ik hem open zien gaan. Hij is mijn leermeester in  het stilstaan bij de puurheid van de dingen.

We staan inmiddels bekend om het koppel dat geen plastic tasjes wil en we worden daarin opgevolgd. We zien steeds meer vuilnisbakken komen. 

Tegelijk zijn we dankbaar voor alles wat wij mogen leren van de mensen hier. Een onmetelijke verdraagzaamheid. Daar hadden wij nog wat lessen in nodig. Verdraagzaam betekent niet dat men hier onrecht pikt. Daar zijn ze heel duidelijk in zonder boos te worden. Ja is Ja en nee is nee. En daar zit niets tussen.Niets draait hier om materie, iedereen heeft hier hetzelfde. Het ziet er soms zelfs wat communistisch uit, maar dan zonder staat. De overheid bemoeit zich niet zo met de mensen. Zorgt ook niet zo voor de mensen. En dat heeft deze mensen krachtig gehouden en ze werken samen aan gemeenschappelijke doelen. 

Ook merk ik dat ik de humor weer terug begin te vinden in mijn leven. Het is zo bevrijdend en helend om gewoon de slappe lach te hebben. Om zelfspot te hebben. Lachen is een aanstekelijk virus en het verbindt enorm. Ik ben nu bezig om aan mijn traject humoristische filmpjes toe te voegen met persiflages van het groene typetje, het spirituele zweeftypetje, het zoals-het-hoort typetje en de grote ontkenner. Heerlijk om zo ook om mezelf te lachen. Ik kijk nu al uit naar de improvisatie en de bloopers.

Ons huis is alweer wat meer opgeknapt maar we hebben nog steeds ons fornuis met maar 1 werkende pit en onze oude koelkast. We kunnen niet alles tegelijk en het is goed om het te moeten doen met wat je hebt. Wel hebben we nu een bank en stoelen. We hebben de oude op laten knappen en de oude kussens opnieuw laten bekleden. Het voelt als een rijkdom om iets wat we in Nederland wellicht naar de stort zouden hebben gebracht, hier een tweede leven te geven en er echt heel blij mee te zijn. 

Het is nog steeds een uitdaging om zo weinig mogelijk koolhydraten te eten en zo weinig mogelijk vlees. We willen zelf op een diervriendelijke manier af en toe een vis vangen en verder eten we uiteraard veel fruit. Maar daar zit natuurlijk super veel suiker in, dus dat dan weer compenseren met plantaardige vetten. Een keer per week gaan we uiteten en genieten dan van een heel vol bord met gewokte groenten. We krijgen zoveel dat we nog genoeg mee naar huis kunnen nemen voor de volgende dag. In elk opzicht voelen wij ons hier rijk en dat heeft niets met materie te maken. Rijk met de natuur, met het zachte leven, met de liefde voor elkaar, met het pure eten, met de zon, met de regen, met de simpelheid, met de zelfontwikkeling. Zelfs de herrie die er nog steeds vaak is, kan ons niet meer onderuit halen. En dankbaar voor de techniek die ons in staat stelt om te kunnen communiceren met onze dierbaren en onze werkrelaties. aan de andere kant weet ik nu wel dat ik hier ook groepen uit Nederland ga begeleiden. Ik ben een mens van fysiek contact. Ik mis mijn groepen. De gezelligheid, de saamhorige sfeer, het spontane. De voorbereidingen ben ik al aan het treffen. 

 

Verslag uit Peru!

We zijn er! 

Een half jaar hebben we naar deze foto gekeken en nu WONEN we in deze foto!

Dat is eigenlijk onze impressie van de eerste week. We zijn in de foto beland.

 

Drie weken later kunnen we een echte indruk geven van hoe het voor ons is. Wat het met ons doet.

Het is hier heerlijk en het is hier vreselijk. Allebei tegelijk. 

We voelen ons dus thuis.

 

Allereerst is er natuurlijk het warme klimaat. Echt een weldaad voor ons. We hoeven niet te wennen aan de hoge vochtigheidsgraad, dat valt reuze mee. Wellicht omdat we aan het water wonen is het hier wat koeler. 

De eerste twee weken was Paulo hier met ons. Hij is de vorige eigenaar van het huis. Paulo heeft ons voorgesteld aan de mensen van het dorp. Het is net of we hier altijd al zijn geweest. We hoeven niet te wennen en de mensen hoeven niet aan ons te wennen. We treden eigenlijk in de voetsporen van Paulo en zijn gezin. Paulo die hier tien jaar heeft gewoond, eet gewoon met de gemeenschap op straat. Wij hebben hem daarin gevolgd en dat hebben we moeten bekopen met voedselvergiftiging en virussen. Zoals de kolonisten vroeger de nomadische indianen infecteerden met hun ziektes. Zo infecteren de gedomesticeerde indianen ons nu. Karma is a bitch!

De spullen in het huis zijn nogal versleten en sommige spullen, zoals pannen en borden, zijn er gewoonweg niet.

We hebben al flink geïnvesteerd om de levensstandaard naar onze minimalistische-normen te upgraden. Volgende week zullen we een bank hebben om op te zitten en  hopelijk een werkende  koelkast, fornuis en keukeninventaris.  Dan zijn we ingericht.

Wat ons stoort is het plastic dat men gewoon op straat of in de rivier gooit. Dat is hier heel gewoon. Het is een van de dingen die wij hier willen gaan aanpakken. Chris is al heel demonstratief plastic van de grond gaan rapen en verzamelen. Ook hebben we kinderen Spaanstalige filmpjes over de gevolgen van plastic in de natuur laten zien. 

De conclusie van de kinderen is dat ze dat weten, dat wij plastic niet op straat gooien maar in containers doen en recyclen. Er lijkt geen link gelegd te worden naar hen zelf. Dat zij dat dus ook zouden kunnen doen. Geduld dus... Wij gaan gewoon kleinschalig beginnen met een plastic recycling project. 

 

Verder is er hier een hoop geluid van niet gedempte motoren. Ze zitten op de motortaxi's op de kano's en de motorzagen.  Er zijn nog steeds indianen die met een peddel roeien. Chris en ik doen dat ook zo. Maar steeds meer mensen maken gebruik van een motor. Een ander project van ons zal het introduceren van elektrische motoren zijn die op solarenergie werken. De zon schijnt namelijk volop , zelfs in het regenseizoen.

 

Een ander ding is de muziek die uit de huizen komt. Ze houden hier van een gezellig Latijns-Amerikaans muziekje op zijn tijd. Gelukkig houden wij daar ook van. Echter niemand heeft hier ramen in zijn huis. Wij dus ook niet. Wat ze wel hebben zijn speakers met de omvang van een koelkast. 

 

En als klap op de vuurpijl, vliegt er elk uur een vliegtuig over ons huisje. Maar goed, zonder dat vliegtuig zaten wij hier ook niet.

 

Maar de grootste schrik was er de eerste ochtend dat we hier waren toen we gewekt werden door een megafoon.  

Later begrepen wij dat dat de tamtam is. De gemeenschap wordt dan omgeroepen om  mee te helpen of te instrueren. Bijvoorbeeld bij het maaien van alle bermen of dat men goed voor de straathonden moet zorgen. Het werkt goed. Prachtig om te zien dat het hele dorp dan samen werkt. 

 

Er is door ons heen gegaan. We hebben een fout gemaakt. Dit gaat niets worden. Maar de andere kant was er ook.

 

Samen in de kano varen. Toch net even iets anders dan de Malpie, waar ik overigens ook altijd van genoten heb. De mensen zijn oprecht begaan met elkaar. Iedereen helpt elkaar. Het is geven en nemen. Er wordt ontzettend veel gelachen met elkaar. En vooral; de mensen zijn ECHT. Iedere dag vraag je aan elkaar; hoe gaat het? en je krijgt een eerlijk antwoord. Het gaat goed, slecht of iets ertussen in. 

Toen we ziek waren kwamen er uit alle hoeken  helende kokosnoten, thee en extreem vieze drankjes. Iedereen was bezorgd om ons.

 

Het buitenleven bevalt ons uitstekend. Onze veranda is onze woonkamer tevens kantoor.  Heerlijk om daar te werken, te eten en in de hangmat te hangen.

Het verse fruit is zoet en sappig en het groen is prachtig.

 

Spaans praten is nog een uitdaging. Het gaat iedere dag weer een beetje beter. We moeten hier veel overleggen over de herstelwerkzaamheden aan het huisje. De housekeeper en wij gaan altijd heel geduldig om de tafel zitten. We blijven herhalen tot we elkaar alles duidelijk hebben kunnen maken. Wanneer de eerste zin is gesproken denken we ; dit gaat niets worden, maar uiteindelijk komen we er altijd uit. 

 

De familie van de housekeeper is een beetje onze familie geworden. Ze komen ieder weekend hier eten. En de twee zoontjes zijn hier bijna elke dag wel even. Van hen leren we de taal op een heel natuurlijke manier. De oudste zoon nam ons afgelopen zondag mee voor een kanotocht. Hij had voor ons een vishengel gemaakt en liet ons de beste visplekken zien. Ook nam hij ons mee naar het kostgrondje van zijn opa waar hij ons kennis liet maken met alle fruitbomen die er stonden. Hij wist  waar we papegaaien konden spotten. De aapjes zijn er nu niet, die komen weer zodra hun lievelingsfruit aan de bomen hangt.

Dit uitje met Fernando gaf ons heel veel ontroering. Dat een jongen zijn vrije tijd met ons wil delen en dat hij zo enthousiast over de dingen in de omgeving kan vertellen. 

 

We zijn vorige week twee dagen in de jungle geweest. Een gids uit ons dorp zou ons begeleiden. We hadden duidelijk aangegeven dat we niet de toeristische dingen wilden zien en dus zeker geen nep indianendorpjes met klederdracht die ze allang niet meer dragen. We wilden gewoon op een stille plek in een lodge in de ongerepte jungle zijn... Dat ging faliekant mis!

 

Eerst wilde hij ons een tour door de stad Iquitos geven. Terwijl we hem duidelijk te kennen hadden gegeven dat de stad niet echt ons ding is. Het is er een herrie, het stinkt naar uitlaatgassen en het is er  heel erg druk. Uiteindelijk dus maar naar de boot gegaan. 

Na een half uurtje varen kwamen we bij een indianenhuis waar een zogenaamde stam ons stond op te wachten. Wij kregen een ketting om en een tooi op en zij deden een dansje. Na het dansje kwam de eigenlijke bedoeling van dit toneelstuk naar boven. Het verkopen van sieraden en decoraties.De in het toneelstuk ogende familieleden bleken nu op zichzelf staande marskramers te zijn.  

Wij dachten ; toe maar, het zal wel een vergissing zijn. Vervolgens kwamen we bij de lodge. Deze logde lag gelegen op een Chakra. Dat is een plantage. Geen jungle dus....In de verte hoorden we de tv al galmen. Een heel groot scherm deed verslag van een voetbal wedstrijd. Niet echt een stille plek in de jungle. 

's Nachts gingen we op zoek naar bananen- en vogelspinnen. Die vind je uiteraard in een bananenplantage. 

's Morgens zijn we wel een klein stukje de jungle ingegaan en hebben we twee mooie reuzenbomen mogen ontmoeten. Dat was echt heel bijzonder.

Daarna zijn we wederom naar een indianendorp in de "jungle" gegaan. In dit dorp waren dieren aanwezig die gered waren van stropers. Ze zouden terug in de natuur gezet worden. Ik hoop dat dat ook echt zal gebeuren. Hetzelfde dorp maakte ook helende remedies op sjamanistische wijze. Deze remedies konden we proeven en er zat best wat alcohol in. Ik was al twee weken aan de diarree dus de alcohol kwam goed aan. Zo werd  het toch nog best leuk in de jungle. Het allerleukste vond ik nog dat we met pin konden betalen met alle mogelijke bankpassen van de wereld. Dat kan in Iquitos bijna nergens, maar hier in de jungle dus wel....Ha , ha wat een ontnuchtering. De echte jungle staat dus nog steeds op ons verlanglijstje. Maar eerlijk is eerlijk. Sinds die remedies zijn wij weer kerngezond!

 

Deze week zijn we in een ritme aan het komen. Spullen in het huis krijgen een vaste plek en er begint een dagindeling te ontstaan. 

We zijn allebei ook lekker aan het werken. De eerste week hadden we al internet. Echt super om sessies vanaf de veranda te kunnen geven. Ook al is er soms wat herrie op de achtergrond. Daar mag ik mindful mee om leren gaan en de trainees ook.

 

Ik begin deze week met schrijven van de online-training. Het voelt echt als mijn levenswerk. Ik heb al best wel wat voorinschrijvingen mogen ontvangen.

 

De online-sessies gaan ook goed. Gelukkig is het werk gewoon door gegaan. Dat is wel een geruststelling. Chris zit ook deze week weer in het zadel. 

 

We ZIJN er!

 

Veel liefs van Chris en Linda

 

Wij gaan naar Peru!

Het leven neemt je mee op haar onvoorspelbare stroming. Je hebt twee opties: je ertegen verzetten of erin mee gaan. 

De afgelopen 4 jaren hebben wij geleerd om er uiteindelijk in mee te gaan.

Wat hebben wij voor onszelf gewenst in die 4 jaar?

-Natuur om ons heen 

-Een klein huis van volledig natuurlijke materialen

-Een energiezuinig huis

- Oorspronkelijke en authentieke mensen om ons heen

- Simplistisch en gelukkig leven

- Boskap van het regenwoud tegen gaan

- Schone energie realiseren

- Circulaire economie stimuleren

- Eenworden met de natuur

Het Universum dacht: U vraagt, wij draaien!!!

We hebben alles gekregen waarom we gevraagd hebben. We hadden zelf niet kunnen bedenken dat we naar de andere kant van de wereld zouden verhuizen, maar we kunnen wel zien dat de afgelopen 4 jaar een voorbereiding zijn geweest op dit nieuwe begin. Begrijpen kun je het niet maar je kunt wel heel duidelijk voelen. JA, het klopt!!

 

Maar hoe ga je dan je geld verdienen? Is steevast de eerste vraag die we krijgen. Een logische vraag ook, want zonder geld kun je niet leven. 

Linda is op dit moment een membersite in elkaar aan het knutselen voor de Online-training Hartgericht Leven die ze gaat geven. Ook gaan we bewustzijnsreizen organiseren naar ons huisje alwaar we de westerse bewustzijnsleer via Linda willen combineren met de leer van de Sjamanen in Peru. We gaan daarin dus samenwerken met Sjamanen.

Chris is op dit moment zijn netwerk op aan het zetten met betrekking tot Recruitment. Hij gaat voor zijn compagnons in Nederland de juiste werknemers zoeken.

 

Spreken jullie Spaans? Nee.....we zijn allebei bezig met Duolingo en Memrise. We kunnen het nu al verstaan, lezen en begrijpen. Maar praten is echt nog een moeilijk ding. Dat zullen we daar wel leren. We zullen wel moeten trouwens want ze spreken daar geen woord Engels.

 

En de kinderen? Het is begonnen omdat de jongste kinderen van Chris met hun moeder in Chili gaan wonen. Chili ligt boven Peru. Zij zijn opgelucht dat wij ook die kant op komen.  Linda's kinderen zijn op de jongste na, al volwassen en blijven voorlopig in Nederland wonen maar zijn ook bezig met het buitenland. De jongste kijkt al uit naar zijn reis naar Peru eventueel gecombineerd met zijn geboorteland Haiti. De andere zoon komt zeer waarschijnlijk stage lopen in Peru bij een opvang van gevangen dieren in de jungle.

 

We wonen daar precies tussen het Tropisch Regenwoud en het dorpsleven in. Op de foto lijkt het een stil paradijsje maar dat is romantischer dan de werkelijkheid. Achter het huisje ligt een dorp waar muziekgeluiden en  motortaxi's altijd aanwezig zijn. Op de rivier voor ons, wat overigens een uitloper is van de grote Amazonerivier, varen motorgedreven kano's voorbij. In het weekend is precies ons stukje van de rivier uitgeroepen tot badplaats. Het is een stukje waar geen bijtgrage piranha's zwemmen. Ons huisjeheeft geen deuren en ramen die al die geluiden tegen houden.

We zijn benieuwd hoe dat voor ons zal zijn, we wilden bewust ook niet in "the midle of nowhere" wonen maar zijn wel gehecht aan privacy. De mensen die voor ons in het huisje woonden waren ook Europeanen. Een Portugese man en een Franse vrouw. Ze hebben daar 10 jaar gewoond, hun dochtertje is daar geboren en heeft er 4 jaar gewoond. De bewoners in het dorp hebben er specifiek om gevraagd dat er weer Europese mensen zouden komen wonen. Wij zijn door hen gekozen, wat een hele eer is. We zijn al opgenomen in de Peruaanse familie zeg maar.

 

Uiteraard willen we daar verder gaan met onze missie: het ecologisch herstel van de Aarde bevorderen. We willen de boskap tegen gaan, terwijl het dorp juist leeft van de boskap. We willen de motortaxi's en de kano's op zonne-energie laten rijden. We willen het vele plastic wat daar gewoon op straat of in de rivier wordt gegooid laten recyclen.

Hoe gaan we dat doen? We willen niet de betweterige westerling uithangen. We willen juist verantwoordelijkheid nemen voor wat het Westen deze gebieden heeft aangedaan in het verleden en nog steeds doet.

Dat wordt de grootste les die we daar mogen gaan leren en uitvoeren. Hoe kunnen wij de wijsheid die voortkomt uit het leren van de fouten van het westen combineren met de oeroude wijsheid van de Indianen. En dat vanuit wederzijds respect, gelijkwaardigheid , liefde voor de natuur en verbondenheid. 

 

Veel mensen vragen ons om hen op de hoogte te houden. Dat doen wij via deze Blog. 

 

Happinest groeten,

 

Chris en Linda

 

 

Nomadisch leven

Ons nomadenbestaan

meer lezen 1 Berichten